​خانه های تاریخی کاشان هم واقعا دیدنی بود، مخصوصا خانه بروجردی ها! خیلی زیبا بود.

راهنما میگفت به این خونه، خانه عشق هم میگن، چون مالک این خونه عاشق دختر طباطبایی ها میشه و پدر عروس خانوم هم از داماد آینده ش میخواد که خونه ای در شان دخترش براش بسازه، آقای دامادِ عاشق هم قبول می کنه و ۱۷ سال طول می کشه تا این قصر آماده بشه! (خدا بده شانس ?)

اقامه نماز جماعت هم تو این باغ، یکی دیگه از کارهای قشنگ کاشانی های عزیز بود!

خانه طباطبایی ها هم قشنگ بود ( ولی انصافا به پای خونه آقا دامادشون نمی رسید)

پشت بام حمام سلطان امیر احمد خیلی زیبا بود. دلم نمی خواست برم پایین!

پشت بام خانه بروجردی ها از اینجا دیده می شد!

داخل حمام هم مثل همه حمام های تاریخی، آدم رو می برد به سال ها پیش!

خیلی دوست داشتم الان هم از این حمام ها داشتیم!

​خدا رو شکر رسیدیم کاشان! شهر گلاب…

وارد شهر که شدیم مسیری که تابلوی پارکینگ داشت رو پیش گرفتیم؛ چه حرکت قشنگی! اتوبوس رایگان گذاشته بودند برای باغ فین و حمام فین.

خیلی هوا گرم بود ولی با وارد شدن به باغ، گرما رو فراموش کردیم، چه خنکای خوبی بود! درخت های سربرافراشته باغ اولین چیزی بود که نظرمو جلب کرد، از پشت درخت ها عمارت اصلی دیده می شد که جلوش حوض بزرگی از آب بود که داخلش فواره ها آب ها رو به رقص درآورده بودند!

دومین چیزی که تو این باغ جالب توجه بود، وجود نمازخانه بود، تا حالا تو اماکن گردشگری چنین چیزی ندیده بودم!

​قم، شهر حضرت معصومه صلوات الله علیها. تو میدون هفتاد و دو تن قم، کمی استراحت کردیم، وضو گرفتیم و نماز ظهر رو خوندیم!

امام علی علیه السلام:” هرگاه کسی به نماز می ایستد، شیطان حسودانه به او می نگرد، بخاطر آنکه می بیند رحمت خدا او را فراگرفته است.” (بحارالانوار جلد 82 صفحه 207 )

بعد از نماز به سمت کاشان راهی شدیم! تا حالا نرفتم کاشان ولی خیلی تعریف شو شنیدم؛ اونایی که رفتن میگن شهر قشنگیه، مخصوصا فصل گلاب گیری! انشاءالله قسمت شه یه بار هم اون موقع بریم!

انقدر هوا گرم بود که ترجیح دادیم نهار رو تو ماشین بخوریم؛ با اینکه صبح صبحانه مفصلی خوردیم ولی وقتی شروع به خوردن نهار کردیم فهمیدم خیلی گرسنه ام! خدا خیرش بده جاجان رو (مادربزرگ همسری)، با این خاگینه خوشمزه ای که درست کرده بود!

و به امید خدا سفر را آغاز کردیم… چند سال بود که جناب آقای همسر قول یه ایرانگردی رو بهم داده بود ولی قسمت نمی شد، خدا رو شکر امسال به قولش عمل کرد! از اراک شروع کردیم، زادگاه همسری، چند روزی رو به دید و بازدید از اقوام گذروندیم و حالا مسافرت ایرانگردیمون رو شروع کردیم!

«پيامبر گرامي اسلام صلي‌الله عليه و آله و سلم»: سافِروا فَاِنَّكُم اِنْ لَم تَغنَموا مالاً أَفَدتُم عَقلاً. مسافرت كنيد. در سفر اگر نفع مالی عايدتان نشود (حداقل) از فوائد عقلانی و تجربی آن بهره‌مند خواهيد شد. (مكارم‌الاخلاق، ص ٢٤٠)

آشتیان یکی از شهرهای استان مرکزی ست. اینجا هم فتیر پزیه. من فتیرهای اراک رو خیلی دوست دارم، هر جا فتیرپزی ببینم باید یک عدد داغشو بخرم و نوش جان کنم! ولی انصافا فتیرهای آشتیان خیلی خوشمزه تره? اصلا طعم زندگی میده! خیابون های خلوتش هم خیلی برای رانندگی کیف میده!

​استاد روی تخته نوشت:

قابل التوبات! از نام های خدا به معنی پذیرنده ی توبه ها و بازگشت ها.

با دیدن این جمله کبوتر خیالش به گذشته ها پرکشید! به زمانی که مثل ابر بهار گریه می کرد و دعا می کرد خدا توبه شو قبول کنه! دیگه از گناه خسته شده بود، دلش چراگاه شیطان شده بود، چقدر با گناهانش به خودش و اطرافیانش صدمه زده بود! دلش می خواست پاک بشه! برای خدا بندگی کنه! ولی می ترسید خدا توبه شو قبول نکنه!!!

با صدای استاد به خودش اومد: بچه ها یادتون باشه، پاک کن همیشه گرون تر از مداده، چون قراره غلط ها رو پاک کنه! اگه جنس پاک کن خوب باشه می تونه کامل پاک کنه، یعنی توبه مون باید درست باشه وگرنه اثر گناه باقی می مونه!

به این فکر کرد که درسته دفتر زندگیش پر از رد پاک کنه، اما خدا رو شکر خدا توبه شو پذیرفت.

یاد این شعر افتاد: صد بار اگر توبه شکستی باز آ…