​خدا رو شکر بعد از ۱۶ روز مسافرت، برگشتیم به شهر خودمون!

تو هر شهری یک تا دو روز موندیم و رفتیم شهر بعدی! تجربه های زیادی رو بدست آوردیم!

چیزهای جالبی دیدیم؛ مثلا ۶۰ کیلومتری حاجی آباد، استان هرمزگان، لاین رفت و برگشت بر عکس همه جاده ها بود.

۶۵ کیلومتری کرمان، روستایی به نام کبوتر خان هست که دو طرفش بستنی فروشی بود. (پیشنهاد می کنم امتحان کنید، بستنی هاش خوشمزه بود)

۲۰ کیلومتری داراب، روستایی به نام اسلام آباد بود که بوی عطر یاس می داد!

و …

خدا رو شکر در طول سفر با سرعت مطمئنه رانندگی می کردیم! من مثل همیار پلیس بودم و هر جا می دیدم سرعت ماشین داره از حد مجاز می گذره، تذکر می دادم که “لطفا از سرعت خود بکاهید” و همسرم نیز مانند یک شهروند مطیع قانون، از سرعت اتومبیل می کاهید!

محیط زیست رو هم آلوده نکردیم، تو ماشین کیسه زباله گذاشته بودم و هر وقت پر می شد تو یه سطل زباله می ریختیم!

یه کار جالبی هم کردیم، این که تو مسافرتمون مطالعه رو فراموش نکردیم، من مطالب کتاب رو بلند میخوندم و همسرم گوش می کرد و بعد در موردش با هم بحث می کردیم!

خلاصه هر چی که بود تموم شد!

زندگی ما هم مثل همین مسافرت ها، کوتاه مدته! به این دنیا میایم، چند صباحی روزگار می گذرونیم و می ریم به دیار باقی! دنیا محل گذره! نباید بهش دل ببندیم!