​شب نتونستیم تو یزد جای خواب پیدا کنیم! مجبور شدیم به سمت کرمان حرکت کنیم که شاید تو راه جایی رو پیدا کردیم!

خیلی نگران شده بودم، از شب های جاده می ترسم، دوست نداشتم شب تو جاده باشیم! همسرم آرومم می کرد و می گفت خدا خودش هوامونو داره من مطمئنم امشب یه جای خوب پیدا می کنیم!

هر چی جلوتر می رفتیم تابلوهای “توکلت علی الله” که هر چند متر، کنار جاده زده بودند، آرومم کرد! انگار خدا با من حرف می زد!

تابلوی “مهریز ۲۵ کیلومتر” رو که دیدم بیشتر خدا رو شکر کردم!

تو یه مدرسه تو مهریز، شب رو به صبح رسوندیم!