​-اعصابم خورده

=چرا؟

-از خودم بدم میاد، از این همه ریاکاری حالم بهم می خوره، می تونم بهت اعتماد کنم و باهات درد و دل کنم؟

=آره عزیزم، چرا که نه

-قول می دی حرفام پیش خودت بمونه و به کسی نگی؟

=بله قول می دم

-قول می دی بعد از این که حرفامو شنیدی، نظرت در مورد من عوض نشه و مثل قبل باشی باهام؟

=قول می دم

-راستش من اهل نماز نیستم، فقط وقتایی که توی جمع هستم و زمان اذانه، مجبور می شم نماز بخونم؛ ولی دیگه خسته شدم از این همه ریا، وقتی سر نمازم، حس میکنم همین الان خدا منو تبدیل به سنگ می کنه که دیگه نتونم ادامه بدم و بشم آیینه عبرت دیگران. وقتی شروع به خوندن می کنم، یه جورایی حس می کنم به خدا نزدیک می شم، شاید باورت نشه ولی من تو همین نمازهای ریا هم حضور قلب دارم، دلم می خواد نمازم بیشتر طول بکشه، سجده هامو خودم دوست دارم که طولانی تر کنم؛ ولی با این حال این نمازها بهم نمی چسبه، حس می کنم از اول تا آخر نمازم یکی مدام بهم می گه:” بسه دیگه تمومش کن، حالا خوبه واسه ریا، واسه خودشیرینی پیش بنده ها داری نماز می خونی وگرنه باورم می شد که واقعا با خلوص نیت می خونی” این حس خیلی آزارم می ده، هر وقت نماز می خونم با خودم می گم اشکال نداره حالا که داری با ریا می خونی ولی خدا قبول می کنه چون با حضور قلب می خونی، ولی عذاب وجدان  ولم نمی کنم.

نمی دونم چکار کنم؟ به نظر تو خدا این نماز ها رو قبول می کنه؟

= خب عزیزم تو که تلاش می کنی، نماز می خونی، چرا به نیت ریا می خونی؟ چرا نیتت رو خالص نمی کنی؟ چرا تو نماز خوندن مداومت نداری؟

- آخه می دونی حوصله ندارم، اوووه پنج بار در شبانه روز، کی حوصله داره آخه

= برای تشکر از خدا پنج بار هم کمه. تو وقتی پدرت یا مادرت برات یه چیزی تهیه می کنن، چقدر ازشون تشکر می کنی؟ وقتی یه نفر یه خوبی در حقت میکنه، تمام تلاشتو می کنی که جبران کنی؛ خب خدا این همه به ما نعمت داده، که بالاترینش سلامتیه، به نظرت واقعا ارزش نداره روزی پنج بار ازش تشکر کنیم؟ تازه این کمترین کاریه که میتونیم انجام بدیم.

- ………………..