آدم ها مثل مدادند. هر کدام با زندگی شان، داستانی می نویسند؛ آن قدر که تمام شوند.

آدم ها می روند. داستان ها می مانند. یکی شاد، یکی غمگین، یکی ساده، یکی رنگی؛ یکی تلخ، یکی شیرین.

ما هم داستانی داریم. اول اینکه مداد سفید نباشیم که با همه زیبایی ای که دارد، توی جعبه مداد رنگی، تنها و بی استفاده است و فقط می تواند توی سیاهی بنویسد نه سفیدی. یا هر چه بنویسد و بکشد، پنهان است.

حالا این ماییم و دنیایی از داستان های جورواجوری که این مدادها نوشته. چه خوب که این داستان ها را بخوانیم و بهترین آن ها را، بنویسیم.

منظورم رونویسی نیست؛ نه؛ آن ها را بخوانیم؛ خوب و بد و زشتش را ببینیم و داستان خودمان را بنویسیم. نمی دانم چه رنگی یا چه طعمی…

مهم این است که تاثیر گذار بنویسیم.

کسی که خطمان را می خواند بفهمد مدادمان مغزی هم داشته! فرقی نمی کند مغز مداد چه رنگی بوده!

همه چیز را نباید با مداد سیاه نوشت. گاهی مدادهای رنگی زیباتر می نویسند‌. مانند مداد قرمزی که در کودکی در جامدادی مان داشتیم. مطالب مهم را با آن می نوشتیم. زیر موارد مهم با قرمز خط می کشیدیم.

الان هم باید داستان را طوری تعریف کنیم که خط کشی های قرمزش معلوم شود. بیشتر به چشم بیاید. زندگی سرشار از همین خط کشی های رنگی ست. فقط باید آن ها را دید.

خوب است گاهی هم از رنگ سبز استفاده کنیم. تا خط قرمز ها را تاکید کنیم. مانند زمان امتحان که دو رنگ ها را بیشتر می خواندیم. تا مبادا سوالات مهم تر فراموش شوند.

یادمان باشد در کنار مدادها، یک پاک کن هم داشته باشیم. تا هر جا را غلط نوشتیم، پاک کنیم.

یادش به خیر! در کودکی، پاک کن هایی داشتیم که سفید و نرم بود. خیلی خوب پاک می کرد. ولی پاک کن هایی هم داشتیم که دو رنگ بود. یک طرف آبی و طرف دیگر قرمز! می گفتند برای خودکار است. امان از این پاک کن ها. رد خودکار را که پاک نمی کرد هیچ، دفتر را نیز سوراخ می کرد.

باید طوری مشق زندگی را بنویسیم که کمتر از پاک کن استفاده کنیم، چون پاک می کند ولی هر چقدر هم که سفید و نرم باشند، رد غلط ها باقی می ماند.

خوشا به حال دفتر زندگی کسی که کمتر رد پاک کن در آن دیده می شود.

تکمیل متن. ۲۲ اردیبهشت. ساعت ۱۸