او مُرده. اما روحش اسیر دنیاست. فکر شهر و دیارش نمی گذارد از این دنیا دل بکند. معلق است. در برزخ دنیاست. اما دنیا به کار خود ادامه میدهد. انگار نه انگار که او روزی در این شهر زندگی می کرده. نفس می کشیده. ما هم که زنده ایم مثل اوییم. ذهنمان درگیر روزمرگی… بیشتر »

آدم ها مثل مدادند. هر کدام با زندگی شان، داستانی می نویسند؛ آن قدر که تمام شوند. آدم ها می روند. داستان ها می مانند. یکی شاد، یکی غمگین، یکی ساده، یکی رنگی؛ یکی تلخ، یکی شیرین. ما هم داستانی داریم. اول اینکه مداد سفید نباشیم که با همه زیبایی ای که دارد،… بیشتر »

تو صف بلیط ترن هوایی ایستادم. خیلی شلوغه. آخر هفته ست. حالا دوباره باید واسه سوار شدن هم کلی تو صف وایسم. ای وای فردا کارنامه میدن. امتحانا رو خراب کردم. جواب بابا رو چی بدم؟ دفعه پیش قول دادم که درس بخونم. از خجالت نمی دونم چطور تو چشماش نگاه کنم. ای… بیشتر »

کیکش یخ زده است. تو فریزر بود. قسمت “آبجی” واسه من شده. مثل کیک پارسا. عکس پارسا رو من خوردم. انقدر یخه که یاد معجون های نسترن افتادم. مامان دستشو با وایتکس شده. دستمال عینکم تمیز شده. عینکم خوب می بینه. سبزی تازه نریز بدش میاد. کیکش توت… بیشتر »